Sprookje

Er was eens een meisje, in een wereld hier ver ver vandaan. Deze wereld heette Azie. Als een vlinder was het meisje erheen gefladderd en proefde het meisje er van de mooiste en nooit geziene bloemen. Dit meisje kon doen wat haar leuk leek, kon zijn wat ze wilde. Zo kon ze tijdens het mediteren veranderden in een kikker, een prinses of in een hele grote Buddha. Ze kon zich anoniem maken in de drukke steden, opgaan in de miljoenenmenigte tussen de ontelbare wolkenkrabbers. Maar ook kon ze de anonimiteit doen verdwijnen tijdens bijzondere ontmoetingen met mensen van over de hele wereld. Sommige van deze mensen waren net zoals zij naar Azie komen fladderen; anderen hadden nog nooit een ander land gezien. Ze was nog lang niet uitgereisd, ze kon zich nog eindeloos blijven verwonderen. 

(...)

De grootse Finale

Die kwam twee weekjes eerder dan gepland. Want daddy werd maar één keer 60. En dat was op die 28e juni, toen het kwik in Holland de 25,9 graden reikte, en duizenden zonaanbidders op het strand gelegen moeten hebben, of in het park of op het terras.

Zusje lag in de tuin. Nippend aan haar Ice Tea typte ze een sms, "(...) thinking of little Alice and all her wonderful Adventures" (Lewis Carrol, 1887).  Daddy stond achter het aanrecht en was aan het koken. Mam kwam net een kijkje nemen in de keuken want haar maag begon al te knorren bij het ruiken van al die verleidelijke aroma's. En ik? Mijn hart klopte razendsnel van de zenuwen, al wist ik dat het nergens nodig voor was, en met trillende benen liep ik de tuin binnen. Op nieuwe witte gympen uit Kuala Lumpur.

Het gezicht van daddy nog nooit zo blij gezien, zus nog nooit zo hard horen gillen van blijdschap en verrassing. Mam nog nooit zo vaak achter elkaar "ik wist het wel!" horen roepen, me fijnknijpend. Maar niemand wist het hoor, van deze terugkomst. Alleen mijn lieve Jasper, die me naar Dieren reed, "zo trots als een jochie na z'n eerste zoen" (Acda en de Munnik, 2007).

Dat ik een uur lang had gehuild in het vliegtuig terug naar Nederland hoorde er gewoon bij. Nu was het onvoorwaardelijke liefde die mijn hart intens verwarmde. Bami van daddy en rode wijn. Kaas, bitterballen en volkoren brood. En dan is terug zijn is als nooit weggeweest.

(...)

Toch ging ze terug naar de Oude Wereld waar er veel veranderd was, maar veel ook weer niet. Ze kon het niet helpen dat de herinneringen aan de mooie zomerdagen in Azie haar zo nu en dan weemoedig maakten. Maar ach, dat was niet zo heel erg. Ze besloot namelijk om in de toekomst nog veeele andere malen naar onbekende werelden te fladderen.

En ze leefde nog lang en gelukkig...